اينجا آيينه‌ي تجلي همه‌ي تاريخ است…

چه مي‌جويي؟ عشق؟ همين‌جاست…

چه مي‌جويي؟ انسان؟ اينجاست…

همه‌ي تاريخ اينجا حاضر است..

بدر و حنين و عاشورا اينجاست…

و شايد آن يار، او هم اينجا باشد…

اين شايد كه گفتم از دل شكاك من است كه بر آمد؛ اهل يقين پيامي ديگر دارند

راهيان كربلا را بنگر و به ياد آر ورق‌پاره‌هاي تقويم تاريخ را

كه مي‌گويد هزار و سيصد و چهل و پنج سال است كه از عاشورا مي‌گذرد.

و تو از خود مي‌پرسي: پس اين‌همه شور و اشتياق و اين‌همه شتاب در اين راهيان شيدايي كربلا از چيست؟

اينان آنچنان مشتاقانه به جبهه‌ها مي‌پيوندند

كه تو گويي هنوز كاروان سال ٦١ هجري قمري به بيابان پردرد و بلاي كربلا نرسيده است.

مگر آنان سر مبارك امام شهيد را بر فراز نيزه نديده‌اند؟

اما نه، از عاشوراي سال ٦١ هجري قمري،

ديگر زمان از عاشورا نگذشته است

و همه‌ي روزها عاشوراست.

زمان بر امتحان من و تو مي‌گردد

تا ببينند كه چون صداي «هل من ناصر» امام عشق برخيزد چه مي‌كنيم…